برچسب: دانشگاه
-
شب‌ها، صبح‌ها، دنیا، سارا
از وقتی که وبلاگ‌نویسی را شروع کردم، ۱۳ سال می‌گذرد. این وسط همیشه وقفه‌های دو سه ماهه بوده اما باز برگشته‌ام، تا این غیبت کبرای آخر که رسید به یک سال. رفتم که یوتیوبر شوم و با حال بهتری برگردم. حالا در شش ماه اخیر بارها نشسته‌ام و حتی هزاران کلمه نوشته‌ام، اما دستم به…
-
پیاده شدن
فصل امتحانات رو به اتمام بود. هر صبح که در بالکن را باز می‌کردم چمدان‌های بیشتری غرغرکنان می‌رفتند به سوی تخت نرم و غذای مادر. من اما تصمیم داشتم تا می‌شود بمانم. من مانده بودم و هم‌اتاقی‌ام که جز صبح بخیر و شب بخیر صدایی ازش در نمی‌آمد. برنامه این بود که پروژه‌های آخر ترم…
-
شنیدن بانگ نردبان دورشونده
تا نصفه شب با مت حرف می‌زنیم و بعد خیلی صلح‌آمیز خداحافظی می‌کنم و می‌روم بخوابم. کاش چنین مکالمه‌ای را نمی‌داشتیم. صبح که به سختی بیدار می‌شوم اتاق خالی است و آن بیرون برف می‌بارد. صبحانه‌نخورده می زنم بیرون برای جلسه ی انجمن علمی که همکلاسی‌ام به زور در آن عضوم کرده است. در بالکن…
-
بازگشت دراماساز (پنج: بیش از سنتور)
پیش‌نوشت: گاهی فکر می‌کنم واقعا بد است که همیشه نوشته‌های وبلاگم را نسبت به رابطه‌ام با آدم‌ها در اولویت قرار می‌دهم، ولی خب هر چه فکر می‌کنم قرار نیست اولویت‌هایم را عوض کنم.:) اگر بناست احساس واقعی‌ام را به آدم‌ها پنهان نگه‌دارم ترجیح می‌دهم از دستشان بدهم. تلخ اما واقعی! * در نوارخانه تنها نشسته‌ام…
-
بازگشت دراماساز (چهار: دیالوگ و دیگر هیچ)
پیش‌نوشت: مجددا تاکید می‌کنم، این نوشته‌ها انسجام دلخواه مرا ندارند. عکس‌هایی هم هست که می‌تواند لابلای این سطور قرار بگیرد که شاید چند هفته بعد قرار بگیرد. اما در حال حاضر مجموعه‌ی پیچیده‌ای از دلایل هست که وادارم می‌کند قصه‌های تکه‌پاره‌ی شش ماه دوم سال گذشته را که سال مهمی بود، به سرعت به هم…
-
کلاس‌نویسی: از دغدغه تا دیالوگ
_ دغدغه‌ی محسن را پرسیدم و اضافه کردم.:) دفترهامان را آماده روی میز گذاشته‌ایم، منتظر تمرین اول، منتظر منعم، استاد خل و چل باسوادمان هستیم تا طولانی‌ترین کلاس هفته را طوری برایمان برگزار کند که نفهمیم از کجا خورده‌ایم. کارگاه نمایشنامه‌نویسی دو ـ با این که باید دومی باشدـ اولین کارگاهی است که واقعا کارگاه…
-
لذت فهمیدن با عرفان یا اکسپرسیونیسم را چگونه ترجمه کنیم؟
پیش‌نوشت: عکس مربوط به کلاس تحلیل نمایشنامه‌ی عصر است. دو طرف تخته زن‌زندگی‌آزادی نوشته بودند و استاد نمی‌خواست آن‌ها را پاک کند. سعی کرد حرف‌هایش را همان وسط جا دهد.:) پیش از کلاس، جدال با خود دو تا فیلم و یک نمایشنامه داده بود که ببینیم و بخوانیم. بنا بود در کلاس ادبیات معاصر اروپا…
-
بازگشت دراماساز (دو: افراد)
این‌ها که می‌نویسم مربوط به سه هفته‌ی پیش است. هفته‌ی اخیر بعد از شنبه بسیار بی‌اتفاق بود. البته اگر شلوغ شدن دانشگاه و درگیری لات‌ها با دانشجوها و گرفتن چند نفر و خودکشی دو سه نفر را خبر حساب نکنیم. سارا (دوستم، نه خودم.:) خیلی وقت است که دانشگاه نمی‌آید. نوارخانه که تعطیل شد، نگار…
-
بازگشت دراماساز (یک: مزمزه کردن هوای جدید)
جمعه‌ی دو هفته‌ی پیش برگشتم تهران. چه دو هفته‌ای بود! از لحظه‌ای که سرم را روی بالش خوابگاهم گذاشتم و اشک بدمزه‌ای از صورتم روی بالش چکید تا الان، آنقدر احساسات مختلف از من گذشت که نمی‌دانستم کدام را بنویسم. می‌دانی چطور خودم را می‌بینم؟ در خیالم در دشتی ایستاده‌ام روبروی بادهای جوگیر. کلاه و…
-
شرح حال الکنی از روزهای سیاه
متاسفم که کامنت‌های پست قبلی را اینقدر دیر جواب دادم. حرف‌های خوبی پایین آن پست نوشته شده بود که در قطعی اینترنت و دور از هیاهوی شبکه‌های اجتماعی می‌توانست مکالمات خوبی شکل دهد. استاد حرام کردن فرصت‌ها هستم. حالا دیگر از هر چه واژه است بیزار و ناامیدم. دیگر نمی‌توانم طوری بنویسم که خودم را…
-
رمان من در باب یک دعوای نیم‌ساعته (2)
از پشت سر اصلا شبیه خودم نبودم. احساس می‌کردم حرکاتم رفته روی اسلو موشن. باید جیغ می‌زدم. باید خودم را «تجربه» می‌کردم. چند وقت بود جیغ نزده بودم؟ سعید می‌گفت صدایش بم‌تر از این است که بتواند جیغ بزند. «هندزفری تو گوش. لباسا رو پرده نباشه.» یعنی چی خب؟ یعنی همین که شنیدی. مریم اگه…